విత్తనమ్మునౌచు వృక్షమ్ముగా మారి
ఆవరింపదలతు నాకసమును;
వీలు కాని యెడల - వేరు విత్తున కేను
ఎరువునగుట కైన ఇచ్చగింతు !
ఇది గురువుగారు డా. నండూరి రామకృష్ణమాచార్య రచించిన ఆణిముత్యాల్లాంటి పద్యాలలో ఒకటి.
తానొక విత్తనం. పెద్ద వృక్షమై ఆకాశమంతా విస్తరించాలని తన ఆశ. అది సహజం కూడా! నిజానికి ప్రతి మనిషి కూడ అలాంటి ఆశ, ఆశయంతోనే ముందుకు సాగాలి. అలా ప్రతి వ్యక్తి కృషి చేస్తేనే, ఆ వ్యక్తితోబాటు, ఈ సమాజమూ అభివృద్ధి చెందుతుంది.
కాని ఆ తరువాతి వాక్యమే, గురువుగారిలాంటి వారే అనగలరు. ఆ విత్తనం ఒక వేళ తాననుకొన్న ఆశయాన్ని నెరవేర్చుకోలేకపోతే ? వేరే విత్తనమైనా ఒక మహా వృక్షంగా ఎదిగేందుకు తాను ఎరువునవడానికైనా ఇష్టపడతాను - అంటారాయన. తానెదగక పోయినా ప్రక్కవాడు ఎదగడం చూచి ఓర్వలేని ఈ లోకంలో గురువుగారి భావన ఎంత ఉదాత్తంగా ఉంది ? ప్రతి మనిషి ఈ ఆదర్శాన్ని పాటిస్తే ఈ సమాజాభివృద్ధిని ఆపడం ఎవరి తరం ?
పద్యం చాలా అద్భుతంగా ఉంది. తెలిపినందుకు ధన్యవాదాలు.
రిప్లయితొలగించండిహరి గారు !
రిప్లయితొలగించండిధన్యవాదాలు !